Erbij

Wolkeloze lucht, stekende zon. Springbalsemienen deinen in een vermoeide wind. Bijen vliegen op hun kelken aan ook al zijn de bloemen kort ervoor al bezocht door hun collega’s. Verwachten ze een oneindige voorraad nectar op de bodem van de graal, blind als alcoholisten die vergeefs met hun tong restjes wijn onder uit het glas proberen te likken?
Mijn nijvere vrienden verdwijnen zo diep in de grote klokken dat je zelfs het puntje van hun zwarte achterlijf pas weer ziet als het insect zich achterwaarts kruipend uit de tunnel wurmt.
Tussen de stelen die als heipalen uit de grond steken, hangt een web. Een wesp botst tegen de draden. De zwart-wit gestreepte zeur rukt zich tot mijn verbazing los en blijft van alle kanten op het web aanvliegen. Waarom? Ik schuif dichterbij. Midden in het web hangt een ingekapseld insectje. Bij iedere poging van de wesp het te grijpen, loopt bij mij de spanning tussen eten of gegeten worden op. De eigenaar van het web zal geen huisvredebreuk toestaan. De dief krijgt na meerder pogingen de voorraadkast niet open en stijgt op.
Dus leg ik een bierviltje op mijn glaasje frisdrank en dek het vlees af met een gesteven servet.

 

 

 

©edithnijhof