‘Voor in je pauze: Rijnhaven’ Kort verhaal
- foto: Edith Nijhof
Rijnhaven
De Rijnhaven gloeit op in het avondlicht. Zelfs de betonnen bunker van de Maassilo aan haar zuiderzijde kleurt warmoranje. In de veilige haven luieren binnenvaartschepen; een schipper en haar man drinken koffie in de stuurhut. Hun hoofden deinen mee op muziek die ik niet kan horen. Ze wachten kalm op een nieuwe lading; het schip en haar eigenaren. Op de dekken wiegen vlaggetjes aan een lijn. Het water golft zacht en glimmert als donker, nat leisteen met gouden randjes. In de verte pieken de schoorstenen van de ss Rotterdam; het schip ligt inert als een blok bevroren ijs en rijst hoog op boven de kade. Ze kan alleen nog maar met het getij mee op en neer, vastgeklonken als ze is aan meerpalen zo hoog als fabrieksschoorstenen. De tijden dat ze heen en weer de oceaan bevoer, met emigranten die vlakbij vanaf de Wilhelminapier snikkend van hun geliefden afscheid namen terwijl ze elkaar toezwaaien met witte zakdoeken die langzaamaan vervagen, is ze al lang vergeten. Nu logeren in haar buik globetrotters die Rotterdam aandoen.
‘Kijk!’ wijst mijn wandelmaatje. Ik zie ze nu ook: een sliert van zeven witte zwanen. Niet anders dan majestueus peddelen ze van ons vandaan naar de stroom van de brede rivier, de Maas, hun koppen recht vooruit als vastgeschroefde periscopen.
Op een pop-upterras bij een schurftige handelsloods zitten we op dikke kussens met onze rug tegen de muur en drinken een glas honingkleurig gemberbier: bitter-zoet-fris. Op de kade op een aanhangertje is een pizzaoven vastgesnoerd waarin een man op een krukje pizza’s bakt. Hij schuift ze erin als een priester de hostie in zijn kerkgangers. Een houtvuurtje wordt aangestoken met een ronkende gasvlam. We zitten hier gezellig en we zitten hier tevree. Aan de overkant glorieert hotel New York, torentjes hoog, vlag in top, terwijl watertaxi’s met boegen als natte zeehonden en met glanzend gebeitste houten kajuiten af en aan varen, bezoekers afleveren voor een tochtige wandeling over de Wilhelminapier, of hun veerman zijn lading terugbrengt naar het Centrum.
We zitten hier gezellig en we zitten hier tevree en we nemen er nog een. Kijk! De zwanen vliegen als loom klapperende babylakens door ons beeld, blinken wit op in het schemerige avondlicht – als enige realiteit binnen een animatiefilm – en nemen op hun rug onze dromen mee naar het binnenland, naar Europa!
© copyright edith nijhof
Zoek je iemand die voor jouw bedrijf verhalen schrijft of van bijeenkomsten een fraaie impressie geeft? Neem dan eens contact met me op. Woorden zeggen soms zoveel meer.