Stil
Ik zou haar beslist niet persoonlijk herkend hebben toen zij op haar nest haar jongen zat uit te broeden op de winderige Maasvlakte.
Zeker had ik haar niet gezien terwijl ze van dat immense havengebied in de Europoort naar Rotterdam vloog, om etenswaren te plukken uit kapot gescheurde vuilniszakken in Noord, om wroetend in afvalhopen op het marktplein na vijven resten bijeen te scharrelen, of om krokante patatjes te bietsen van snackers op het Binnenwegplein bij de friettent van Bram Ladage. Voor haar kuikens had ze werkelijk alles overgehad.
Maar ook zou ik haar er nooit uit gevist hebben terwijl ze tussen haar soortgenoten op de lange grasstrook langs de Colosseumweg met stampende zwemvliesjes wormen uit de grond aan het trillen was.
Een week geleden zat ze daar rustig in het gras, een meter uit het fietspad. Ze schrok nergens van op: noch van de knalpot van een brommer, noch van de ongeduldige pééép van een voorbij razende scooter. Voor weggegooide koffiebekers en lege blikjes trok te haar kopje niet in en ze maakte beslist geen aanstalten om op te vliegen.
Nu ligt ze. Op de ingang van de ondergrondse parkeergarage.
Ze ligt op haar zij, met haar rug naar me toe als een tevreden slapende geliefde na een innige nacht.
Dat is op dag 1.
Ze ligt op haar zij, met haar rug naar me toe, nog steeds, en de wind trekt zachtjes aan haar veertjes.
Dat is op dag 2.
Op dag 3 passeer ik eerst een konijn waar een kraai verwoed zijn snavel insteekt en plukjes rood vlees uit trekt.
En zij ligt op haar zij. Onaangeraakt.
De 4e dag verbaast me.
Zij ligt op haar zij. Misschien knagen in haar binnenste insecten en larven aan haar kadaver. Het miezert.
De 5e dag geeft geen verandering.
Zij ligt nog steeds op haar zij. Gaaf – aan de buitenkant – , haar kopje een beetje scheef. Ze ligt daar met haar vuilwitte verentooi met die kleine bleekbruine vlekjes. Om haar heen staan berken; hun bast heeft precies dezelfde kleuren, alleen de vlekken zijn groter, breder. Hun blaadjes hangen stil in de mistige herfstdag; met okergele ogen kijken ze op haar neer .
Vóór de dageraad van dag 6: vannacht vroor het.
De zevende dag.
–
3 december 2014
© edithnijhof